İlk günler zordur...

Kalacağımız yurdun fotoğraflarını önceden görmüştüm, büyük beklentiler içinde gitmemiştim ama odamız gerçekten çok kötüydü. Hatta bizi yurda getiren mentorlerimiz bile okulun en kötü yurdu burasıymış yorumunu yapmışlardı. Gerçekten çok kötüydü. Bu moralimi çok bozmuştu. Çünkü insan sonunda Avrupa'ya gidiyorum, her şey çok modern olacak diye düşünüyor ve Türkiye'dekinden daha kötü bir manzarayla -benzer olsa yine çekilir- karşılaşınca hayal kırıklığına uğruyor. O kadar mücadeleyi bunun için mi verdim diyorsun. Ailemden arkadaşlarımdan bunun için mi ayrı kalacağım diyorsun. Sanki hep gitme diyen yanın, ' Al işte, tüm bunlara değdi mi?' diyor ve seni hep tedirgin ediyor.

Genellikle yerimi yadsımam ve uyurum. Polonya'daki ilk gecem de böyle olmuştu. Güzel bir uyku çekip uyanmıştım. Yanımda kıyafet getirmekten yiyecek bir şey getirmemiştim birkaç bisküvi dışında. Oda arkadaşımla dışarı çıktık, her yer karla kaplıydı. Açık bir dükkan bulduk, ekmek aldık ve de peynir benzeri bir şey.

Daha sonra mentorlerimizle buluştuk. Bizi internete girebileceğimiz bir yere götürdüler. Sanırım Polonya'ya geldiğimden beri en mutlu olduğum an annemlerle görüntülü konuşmaktı. Uzun bir süre internette vakit geçirdikten sonra Centrum'a gittik. Bir markete girip alışveriş yaptık. Mentorlerimizden yurda, okula giderken kullanacağımız otobüs numaralarını öğrenip yurda doğru yola koyulmuştuk. 


Yurtta internete giremiyorduk. İnternete girmek için bazı ayarlamalar yapılması gerekiyordu. Tesadüf eseri bu ayarları yapan yetkiliyle karşılaştık ve gecenin sonunda internete girebiliyorduk.

 Şimdi geriye bakıp düşünüyorum da, başlangıçta her şey çok zor geliyor ama insan zamanla alışıyor gerçekten. Kopması zor geliyor sonra.

O yüzden her şeyi bir kenara bırakın, gittiğiniz yerin tadını çıkarmaya bakın. Evraktı, yurt kötüydü, okul sıkıcıydı demeyin... En azından yaşadığınız şehri tanıyın, yeni arkadaşlar edinin, her şey yolunda gitmese de pek çok şey kazandığınızı göreceksiniz.